Δεν πρόκειται για έναν ακόμα παράδοξο εξωπλανήτη, απο τουs περισσότερουs απο τουs 3.000 πλεόν που έχουμε επιβεβαιώσει. Δεν βρίσκεται κάν σε κάποιο άλλο, κοντινό ή μακρινό αστρικό σύστημα.
Ο διάπυροs πλανήτηs τηs εικόναs, αργότερα ονομάστηκε Γή. Αυτή είναι μια φανταστική απεικόνιση του αδυσώπητου βομβαρδισμού που υπέστησαν όλα τα σώματα του πρώιμου Ηλιακού Συστήματοs απο τα κατάλοιπα τηs ίδιαs τηs δημιουργίαs του. Αργότερα τα σώματα, εκσφενδονισμένα στιs εσχατίεs του Ηλιακού Συστήματοs απο την δράση των μεγάλων πλανητών, συνέστησαν την Ζώνη Kuiper, και ορισμένα απο αυτά μεταμορφώθηκαν στουs κομήτεs που γνωρίζουμε σήμερα.
Η ιστορία των κομητών είναι πλούσια και πολυτάραχη, όπωs μάλλον είναι οι βίοι τουs, αφού λάμπουν εντυπωσιακά καθώs εισέρχονται στα ενδότερα του Ηλιακού Συστήματοs, για να διαλυθούν συνήθωs στα εξ ών συνετέθησαν στην επιφάνεια καποιου άτυχου πλανήτη ή δορυφόρου, φέρνονταs μαζί τουs και την καταστροφή.
Καταστροφή είναι μόνο μια λέξη, που δεν αρκεί να περιγράψει την δράση των κομητών. Πέρα απο αυτό, η δράση των κομητών μάλλον θα αποδειχθεί καίριαs σημασίαs για την ανάπτυξη και την διάδοση του φαινομένου τηs Ζωήs.
Eδώ και πολλά χρόνια μια ακόμα διαμάχη είχε ανάψει ανάμεσα στουs επιστήμονεs, που αφορούσε το κατά πόσον οι κομητικοί βομβαρδισμοί συντέλεσαν στην εμφάνιση τηs ζωήs στην Γή. Κορυφαίοι επιστήμονεs, όπωs ο Freeman Dyson, ήταν θερμοί υπέρμαχοι τηs συμβολήs των κομητών. Ο Dyson μάλιστα επιμένει στο ότι η έρευνα για την Ζωή, θα πρέπει να συμπεριλάβει οπωσδήποτε και τουs κομήτεs, καθώs δεν αποκλείεται να ευδοκιμεί ακόμα και σε τέτοιο αντίξοο περιβάλον.
Πρόs υπεράσπιση αυτού, και όλων όσων "επένδυσαν" στουs κομήτεs, ήρθε η διαστημοσυσκευή τηs ESA, Rosetta. H Rosetta συνοδεύει εδώ και δύο χρόνια τον κομήτη 67P-Τσουριούνωφ/Γκερασιμένκο, μια βρώμικη χιονόμπαλα με διαστάσειs 5 επί 3 χιλιόμετρων. Ήταν μάλιστα η πρώτη διαστημοσκευή που προσεδάφισε βολιστήρα με επιτυχία στη επιφάνεια κομήτη, στιs 12 Νοεμβρίου του 2014. Πολύ πρόσφατα η ESA ανακοίνωσε ότι ο κομήτηs περιέχει τα πολύ σημαντικά για τη Ζωή οργανικά συστατικά Γλυκίνη, και Φώσφορο. Η Γλυκίνη ανήκει στα Αμινοξέα, έκ των δομικών για την Ζωή συστατικών, που μάλιστα έχει την ιδιότητα να σχηματίζεται χωρίs την παρουσία νερού. Ο δε Φώσφοροs, αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του DNA μαs, άλλα και των κυτταρικών μεμβρανών. Υλικό κομήτων πιθανότατα δομεί τα σώματα μαs. Η συνέχεια αναμένεται με εξαιρετικό ενδιαφέρον, καθώs μάλλον αλλάζει και τρόποs που οι επιστήμονεs θα αντιμετωπίζουν αυτά τα σώματα.

 

Σύμβολο τρόμου, φορέας δεινών, θειικό σημάδι, καταλύτης δυσάρεστων εξελίξεων .., μερικοί μόνο από τους χαρακτηρισμούς που έχουν συνοδεύσει τους κομήτες στα χιλιάδες χρόνια ανθρώπινης ιστορίας.

Ήταν η ξαφνική τους εμφάνιση στον Ουρανό και η συνήθως εντυπωσιακή τους παρουσία, που έδινε στα σώματα αυτά, μεταφυσικές διαστάσεις. Γνωστοί φυσικά στον Άνθρωπο από την αυγή του Πολιτισμού, έχουν βρεθεί να απεικονίζονται σε βραχογραφίες κατά την  γέννηση  της ανθρώπινης Ιστορίας.

Οι πρώτες σοβαρές προσπάθειες καταγραφής  και προσέγγισης τους, ανάγονται στην τρίτη χιλιετία προ Χριστού. Ήταν οι Χαλδαίοι, αυτός ο αρχαίος λαός της Μεσοποταμίας ξεκίνησε να προσεγγίζει τους κομήτες ως ένα παράδοξο ουράνιο φαινόμενο. 

Όμως η ασυνήθιστη φύση τους ενέπνευσε κατά κύριο λόγο τον Φόβο στους αρχαίους λαούς. Οι κομήτες άλλοτε συνδέθηκαν με θειικά σημάδια τιμωρίας, και άλλοτε με δυσάρεστα για τους κρατούντες γεγονότα, όπως θάνατοι βασιλέων, άλλα και πολεμικές συρράξεις.

Είναι πολύ ενδιαφέρουσες οι απεικονίσεις ιδίως των ανθρώπων του Μεσαίωνα, όπου «έβλεπαν»  πύρινα σπαθιά, σύμβολο τιμωρίας και τάξης. Άλλοτε πάλι ο κομήτης ήταν ένα φλεγόμενο υπερφυσικό όν απεσταλμένο για να σπείρει την καταστροφή. Ουκ ολίγες φορές την εμφάνιση τους ακολούθησαν θάνατοι σημαντικών προσώπων, όπως του Ιούλιου Καίσαρα το 49 Π.Χ. Άλλα και καταστροφικά γεγονότα, όπως η ισοπέδωση της Ιερουσαλήμ το 56 ΜΧ. Αρκετούς αιώνες αργότερα για τους Άγγλους μια ανάλογη εμφάνιση ήταν το πρελούδιο της Μάχης του Χάστινγκς εναντίον των Νορμανδών. Μεγάλοι πολέμαρχοι όπως ο Τζένκις Χάν το 1222, «ταυτίστηκαν» με τον κομήτη, ερμηνεύοντας τον ως οιωνό της επικράτησης τους.  Οι κομήτες προκάλεσαν ακόμα και την αντίδραση της ίδιας της κεφαλής της Καθολικής Εκκλησίας. Το 1456 ο Πάπας Κάλλιξτος ο Τρίτος αφόρισε (!!!) τον κομήτη του Χάλλευ, εκλαμβάνοντας τον ως κακό οιωνό για την εξέλιξη της πολιορκίας του Βελιγραδίου από τους Οθωμανούς. Αν και μέχρι σήμερα δεν έχουν βρεθεί ανάλογες πηγές για να στηρίξουν το γεγονός, είναι πολύ ενδεικτικό της κακής φήμης που συνόδευε την εμφάνιση τους. Νωρίτερα το 1347, άλλος ένας ουράνιος επισκέπτης κρίθηκε ένοχος για την εμφάνιση της Βουβωνικής Πανώλης ή Μαύρου Θανάτου, που κόστισε την ζωή σχεδόν στον μισό πληθυσμό της Ευρώπης. Το γεγονός ενίσχυσε ακόμα περισσότερο το κακό ποινικό μητρώο των κομητών. Ακόμα και κατά τους σύγχρονους ιστορικούς χρόνους, οι κομήτες συνέχισαν να αποτελούν πηγή μαζικής υστερίας ακόμα και θανάτων. Το 1910 η προσέγγιση του κομήτη του Χάλλευ, του πλέον διάσημου ανάλογου επισκέπτη δημιούργησε κλίμα μαζικής υστερίας. Συντελειολογικοί τίτλοι εφημερίδων προανήγγειλαν το τέλος του Πολιτισμού από την έκθεση του πλανήτη μας στη δηλητηριώδη ουρά του. Φυσικά, τίποτα από όλα αυτά δεν έγινε, άλλα αυτό δεν εμπόδισε 39 μέλη της αίρεσης « Η Πύλη του Ουρανού» το 1997 να αυτοκτονήσουν τελετουργικά σε μια προσπάθεια να ενώσουν το πνεύμα τους με τον κομήτη Hale-Bopp. Ίσως η μόνη διαφοροποίηση σε αυτό το μοτίβο έρχεται από την φιλολογία του Άστρου της Βηθλέεμ. Μια πιθανή εξήγηση είχε να κάνει και με την εμφάνιση κομήτη.

Οι κομήτες  αποτελούν υπολείματα του υλικού της  δημιουργίας  του Ηλιακού Συστήματος  και τους βρίσκουμε να κινούνται σε μεταποσειδώνειεs τροχιές , στην Ζώνη Kuipert και το Νέφος Oort. Αποτελούνται κατά κύριο λόγο από νερό σε μορφή πάγου, άλλα και Διοξείδιο του Άνθρακα, Μονοξείδιο, Μεθάνιο και Αμμωνία .Εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι πυρήνες τους όπου βρίσκουμε μεταξύ άλλων πολύπλοκες  οργανικές  ενώσεις ,και πιθανότατα υδρογονάνθρακες  και αμινοξέα.

Η μελέτη τους έχει τεράστια σημασία καθώς είναι αρχέγονα απομεινάρια από τον σχηματισμό του Ηλιακού Συστήματος. Οι «βρώμικες χιονόμπαλες» όπως έχουν χαρακτηριστεί εξ αιτίας της σύστασης τους, βρίσκονται κατά όπως υπολογίζεται σε τρισεκατομμύρια σε σφαιρική κατανομή και σε αποστάσεις που ξεκινούν λίγο μετά την τροχιά του Πλούτωνα, και μπορεί να αγγίξουν και τα δύο έτη φωτός, σχεδόν την μισή απόσταση μέχρι το κοντινότερο άστρο, τον Εγγύτατο του Κενταύρου.  Σχηματισμένα από το ίδιο νέφος σκόνης και αερίων είτε δεν κατάφεραν να συνενωθούν σε μεγαλύτερα σώματα, είτε είναι θραύσματα των πολύ συχνών και βίαιων συγκρούσεων του πρώιμου Ηλιακού Συστήματος. Η βαρυτική τους αλληλεπίδραση κυρίως με τους μεγάλους αεριώδεις πλανήτες λειτούργησε σαν «σφεντόνα», εξακοντίζοντας τους στις εσχατιές του Ηλιακούς Συστήματος. Εκεί εκτελούν τις αργές τους τροχιές διάρκειας πολλές φορές δεκάδων χιλιάδων ετών. Ορισμένοι όμως από αυτούς σπρωγμένοι από μια όχι πλήρως ξεκάθαρη ακόμα αιτία, εισέρχονται στα ενδότερα του συστήματος. Τότε είναι που πραγματικά αποκτούν τον χαρακτήρα του κομήτη. Όσο πλησιάζουν προς τον Ήλιο , τόσο αυξάνεται η ταχύτητα τους, και τόσο επιταχύνεται η απομάκρυνση υλικού από την επιφάνεια τους, γεγονός που οφείλεται στον ηλιακό άνεμο. Είναι αυτές ακριβώς οι επισκέψεις που δίνουν στους κομήτες μια δυνητική επικινδυνότητα, ιδίως όταν η τροχιά τους αποκτήσει χαοτικό χαρακτήρα από την βαρυτική επίδραση που θα ασκήσει επάνω τους ένα μεγαλύτερο πλανητικό σώμα. Η επιφάνεια όλων των βραχώδων πλανητών μαρτυρά αμέτρητες ανάλογες πτώσεις στα 4,6 δισεκατομμύρια χρόνια ηλικίας του Ηλιακού Συστήματος. Εδώ ακριβώς έρχεται και η ουσιαστική επικινδυνότητα τους, αφού μια ενδεχόμενη πτώση μπορεί να έχει ολέθριες επιπτώσεις για την ζωή στον πλανήτη. Μια ανάλογη πιθανότατα να οδήγησε και τους Δεινοσαύρους στον μαζικό τους αφανισμό, 66 εκατομμύρια χρόνια πριν. Δεν είναι λίγες και οι περιπτώσεις που έχουν συνδεθεί και με την αιφνίδια εμφάνιση επιδημιών. Η επιβίωση βακτηρίων σε ακραίες συνθήκες μπορεί να συνηγορεί σε αυτό το σκεπτικό, χωρίς όμως ακόμα ακλόνητη σύνδεση. Αυτό όμως που μπορεί να στερήσει την ζωή, μπορεί και να βοηθήσει στην δημιουργία της. Αρκετοί ειδικοί θεωρούν ότι πολλά από τα απαραίτητα συστατικά για την εμφάνιση της ζωής ήρθαν μαζί με  αυτούς και διασκορπίστηκαν στις αρχέγονες λίμνες του πλανήτη. Το «πάντρεμα» των υλικών οδήγησε στην σταδιακή εμφάνιση του φαινομένου της ζωής, διαδικασία που είναι αρκετά πιθανό να είναι αρκετά διαδεδομένη και όχι μόνο προνόμιο του πλανήτη μας. Η θεωρία της Πανσπερμίας βασίζει σημαντικό μέρος της ακριβώς σε αυτή την σκέψη.

Είτε ως φορείς «δεινών», είτε ως δυνητικοί φορείς ζωής, οι κομήτες είναι αναπόσπαστο κομμάτι της πλανητικής γειτονιάς μας. Η ακριβοθώρητη, άλλα και πολλές φορές άκρως εντυπωσιακή εμφάνιση τους στον Ουρανό αν μη τι άλλο μαγνητίζει τόσο το βλέμμα, όσο και την φαντασία. Η πιθανότητα σύγκρουσης με τη Γή είναι εξαιρετικά αμελητέα σε ένα πολύ μεγάλο βάθος χρόνου. Παράλληλα οι προλήψεις των περασμένων αιώνων με ελάχιστες εξαιρέσεις έχουν χαθεί στις σελίδες της Ιστορίας. Αυτό που μένει στον απλό παρατηρητή , είναι το να υψώσει το βλέμμα στον Ουρανό και να απολαύσει το ενίοτε μαγικό θέαμα που τόσο απλόχερα προσφέρεται.

       
Δεν είναι λίγεs οι φορέs που στην αναζήτηση μαs για ζωή πέρα απο τα όρια του πλανήτη μαs, θεωρούμε ότι η Γή, ίσωs να βρίσκοταν στο κατάλληλο μέροs, την κατάλληλη χρονική περίοδο, και με τιs κατάλληλεs πλανητικέs παραμέτρουs, για να εδραιωθεί και να αναπτυχθεί η ζωή όπωs σήμερα την γνωρίζουμε.

Η ζωή που μαs είναι γνώριμη και που βασίζεται στην χημεία του Άνθρακα, απαιτεί κάποιεs δεδομένεs συνθήκεs για να μπορέσει σε μια πρώτη φάση να επιβίωσει. Έναs βραχώδηs πλανήτηs, όχι πολύ κοντα, άλλα όυτε και πολύ μακριά απο ένα σχετικά σταθερό άστρο όπωs είναι τα άστρα που ανήκουν στην κατηγορία του Ήλιου, ή κάποιοs Ερυθρόs Nάνοs. Αυτού του τύπου τα άστρα, ξεχωρίζουν για την κατά κανόνα ήρεμη ζωή τουs, χωρίs εντυπωσιακέs εξάρσειs θανατηφόρων για την ζωή ακτινοβολιών.
Η ζωή επίσηs όπωs μαs είναι γνώριμη χρειάζεται μια σχετικά δεδομένη ατμοσφαιρική σύσταση, όχι ακραίο εύροs για να επιτρέπει στο νερό να υφίσταται σε υγρή μορφή για μεγάλα διαστήμα ή και σε μόνιμη βάση. Η παρουσία του νερού είναι υψίστηs σημασίαs, γιατί αποτελεί τον ιδανικό καταλύτη των αντιδράσεων που είναι βασικέs για την ζωή. Η κυκλική ζώνη που διαθέτει τιs πρόσφορεs αυτέs συνθήκεs, ποικίλει απο άστρο σε άστρο, και ονομάζεται Κατοικίσιμη ζώνη του άστρου. Ο όροs αναπτύχθηκε κατά την δεκαετεία του '50, και σήμερα γνωρίζουμε ήδη αρκετούs "γήινουs" πλανήτεs σε άλλα αστρικά συστήματα, που βρίσκονται εντόs των οριών τηs Κατοικίσιμηs ζώνηs του άστρου τουs, και τουs καθιστά πολύ ενδιαφέροντεs παρατηρησιακούs στόχουs.

Οι συνεχόμενεs ανακαλύψειs εξωπλανητών απο το 1995 και μετά, ώθησε τουs ειδικούs να αναρωτηθούν αν μια ανάλογη ζώνη μπορεί να υφίσταται και σε μεγαλύτερη, γαλαξιακή κλίμακα. Άν υπάρχει δηλαδή μια ανάλογη κυκλική περιοχή γύρω απο κάθε γαλαξία που οι συνθήκεs να είναι πρόσφορεs για τον σχηματισμό εξωπλανητών με τιs κατάλληλεs συνθήκεs. O σχετικά νέοs αυτόs εισήχθη το 2001 απο τον Guillermo Gonzalez.

Άν και η ιδέα ακόμα αποτελεί αντικείμενο εντατικήs έρευναs, μπορούμε να πούμε ότι η Γαλαξιακή Κατοικίσιμη Ζώνη, μπορεί να περιλαμβάνει μια περιοχή διαμέτρου αρκετών χιλιάδων ετών φωτόs, όπου άστρα σαν τον Ήλιο ή τουs Ερυθρούs Νάνουs μπορούν να διαθέτουs βραχώδειs πλανήτεs σε σχετικά ικανοποιήτικο αριθμό, που να παρουσιάζουν πρόσφορεs για την ζωή συνθήκεs. Απο την μελέτη η πρώτη πολύ σημαντική παράμετροs έχει να κάνει με την μεταλλικότητα ενόs άστρου, το κατά πόσον δηλαδή είναι πλούσιο σε στοιχεία βαρύτερα απο το Υδρογόνο και το ΄Ηλιο. Πράγματι οι πλανήτεs σχηματίζονται σε ασρικό περιβάλλον πλούσιο σε βαρύτερα στοιχεία, γεγονόs που βοηθά και στον σχηματισμό βραχώδων πλανητών. Άν και τα δεδομένα έχουν δείξει τον σαφή συσχετισμό τηs μεταλλικότηταs με τον σχηματισμό μεγάλων πλανητών, είναι μάλλον ασφαλέs να υποθέσουμε ότι αφορά και τον σχηματισμό των μικρότερων. Κάποιεs περιοχέs του Γαλαξία φαίνονται πλουσιότερεs σε μέταλλα. Όσο απομακρυνόμαστε απο το γαλαξιακό κέντρο τόσο φτωχότερη γίνεται η παροουσιά των μετάλλων. Άστρα βρισκόμενα στην γαλαξιακή άλω, πολύ μακριά δηλαδή απο το κέντρο, φαίνεται δύσκολο να διαθέτουν την απαιτούμενη μεταλλικότητα για τον σχηματιμό πλανητών. Όσο πλησιάζουμε πρόs το κέντρο, τόσο πιο πρόσφορεs γίνονται οι συνθήκεs. Όμωs όσο πλησιάζουμε προs το κέντρο τόσο αυξάνουν και οι κίνδυνοι για την ζωή. Οι όμορεs περιοχέs έιναι πυκνοκατοικημένεs. Η εγγύτητα φέρνει βαρυτικέs αλληλεπιδράσειs μεταξύ των άστρων, που μπορούν να ωθήσουν μεγάλο αριθμό κομητών στο εσωτρικό του εκάστοτε ηλιακού συστήματοs με μάλλον σε μακροχρόνια βάση καταστροφικέs για την ζωή επιπτώσειs. Το ίδιο φαίνεται να ισχύει και για κοσμικήs κλίμακαs γεγονότα, όπωs οι εκρήξειs supernova, άλλα και οι εκλάψμειs ακτινοβολίαs-γ. Όσο πιο κοντά στην πηγή του συμβάντοs, τόσο μεγαλύτεροs o κίνδυνοs για την ζωή.

Οι συνθήκεs δείχνουν καλύτερεs σε μέσεs αποστάσειs και κυρίωs στουs γαλαξιακούs βραχίονεs, και την γαλαξιακή μπάρα. Η θέση του Ηλιακού Συστήματοs, βρίσκεται σε έναν απο τουs γαλαξιακούs βραχίονεs, καθώs και η πολύ μεγάλη πλειοψηφία των άστρων που ερευνούμε για την ύπαρξη εξωπλανητών. Ούτε όμωs και σε αυτήν την θέση εκλέιπουν οι κίνδυνοι, που μπορεί να ενσαρκώνονται στην διάβαση απο μεγάλα μοριακά νέφη αερίων. Τα μοριακά νέφη όμωs είναι και αυτά που συντελούν στον αστρικό και κατόπιν πλανητικό σχηματισμό, και φαίνεται να βρίσκονται σε αφθονία σε αυτέs τιs περιοχέs, σε αντίθεση με το γαλαξαικό κέντρο που κατά κανόνα περιέχει γηραία άστρα.

Άν και τα όρια τηs Γαλαξιακήs Κατοικίσιμηs Ζώνηs σε κάθε Γαλαξία δεν είναι σαφώs καθορισμένα, και η θεωριά δέχεται κριτική, είναι μια αρκετά ενδιαφέρουσα προσέγγιση που αν μή τί άλλο μπορεί να μαs δώσει έναν χρηστικό οδηγό για την αναζήτηση μαs.

Σε λίγουs μήνεs θα συμπληρωθούν 21 χρόνια απο μια ανακάλυψη που άλλαξε ριζικά τόσο το πεδίο τηs Αστρονομίαs, όσο και την αντίληψη που είχαμε για το Ηλιακό μαs Σύστημα, άλλα και την Γή που αποτελεί στο σπίτι μαs.

Η ανακάλυψη του πρώτου Εξωπλανήτη, το 51 Pegasi b, τον Οκτωβριο του 1995, δεν ήρθε μόνο για να μαs ωθήσει να εντείνουμε την προσπάθεια μαs να ανακαλύψουμε μια ενδεχόμενη "Νέα Γή". Ούτε ήρθε ωs πιστοποίηση και μόνο τηs ύπαρξηs πλανητών πέραν του Ηλιακού μαs Συστήματοs. Η διαδικασία που ξεκίνησε με επίγεια και διαστημικά τηλεσκόπια, προκάλεσε και συνεχώs προκαλεί την αντίληψη μαs. Τα σχεδόν 2.000 σώματα που έχουν ήδη πιστοποιηθεί, και τα άλλα σχεδόν 6.000 που βρίσκονται σε διαδικασία μελέτηs, μαs εξέθεσαν σε εναν απίστευτα ποικιλόμορφο και δυναμικό κόσμο, που ούκ ολίγεs φορέs ξεπερνά και την ίδια την φαντασία μαs.

Η ποικιλομορφία των Εξωπλανητών είναι πραγματικά προκλητική. Σχεδόν κανένα απο τα ηλιακά συστήματα που έχουμε ανακαλύψει δεν μοιάζει με το δικό μαs. Μεταξύ άλλων έχουμε παρατηρήσει αέριωδειs γίγαντεs, πολύ μεγαλύτερουs απο τον Δία, σε επικίνδυνα κοντινέs στο άστρο τουs τροχίεs. Πλανήτεs με διπλά και τριπλά "ηλιοβασιλέματα" και "ανατολέs", που εκτελούν περίπλοκεs περιστροφέs γύρω απο πολλαπλά αστρικά συστήματα. Πλανήτεs ορφανούs, χωρίs μητρικό άστρο, εξοβελισμένουs απο το ηλιακό τουs σύστημα, εκτελώνταs αργέs περιστροφέs, διάρκειαs εκατομμυρίων ετών γύρω απο γαλαξιακό κέντρο. Πλανήτεs υπό ασύλληπτεs συνθήκεs πίεσηs που ίσωs στην πραγματικότητα να είναι τεράστια...διαμάντια.

Φυσικά έχουμε και τιs "γαίεs". Σε κάθε μέγεθοs και κάθε δυνατή τροχιά. Βραχώδειs κόσμοι που "ψήνονται" απο το μητρικό τουs άστρο, άλλα και παγωμένοι κόσμοι με θερμοκρασίεs εκατοντάδων βαθμών κάτω απο το μηδέν. Μια κατηγορία αυτών των σωμάτων είναι οι Υπερ-γαίεs. Μια αρκετά σημαντική αριθμητικά ομάδα πλανητών με διάμετρο που ξεκινά απο 1,5 φορά αυτή τηs Γήs, και φτάνει μέχρι και τis 6. Οι πλανήτεs αυτοί έχουν μαγνητίσει το ενδιαφέρον των ερευνητών για πολλούs λόγουs. Αφενόs μεν δεν έχουμε κάτι ανάλογο στο δικό μαs Ηλιακό Σύστημα. Αφετέρου στην περίπτωση που βρίσκονται στην λεγόμενη κατοικίσιμη ζώνη του άστρου τουs, έχει τεράστιο ενδιφέρον να μάθουμε τόσο την ατμοσφαιρική τουs σύσταση, όσο και την περιεκτικότητα σε νερό, άλλα και χρήσιμα στοιχεία, όπωs η ύπαρξη ή οχι τεκτονικών πλακών. Μια πολύ ενδιαφέρουσα κατηγορία αυτών των σωμάτων θα μπορούσαν να είναι κόσμοι αρκετά μακριά απο το άστρο τουs, ( έωs και 1,5 δισεκατομμυριο χιλιόμετρα, αν υποθέσουμε ότι μοιάζει με τον Ήλιο ), έχονταs τέτοια μάζα και ιδιότητεs που θα μπορούσαν να φιλοξενούν στην επιφάνεια τουs έναν πλανητικών διαστάσεων ωκεανό, βάθουs εκατοντάδων χιλιομέτρων, κάτω απο μια πολύ πυκνή ατμόσφαιρα μοριακού Υδρογόνου. Με δεδομένεs συνθήκεs μάζαs το μοριακό Υδρογόνο δεν διαφέυγει στο Διάστημα, και μπορεί να λειτουργέι σαν αέριο θερμοκηπίου, διατηρώνταs την θερμοκρασία πάνω απο το 0, και επιτρέπονταs στο νερό να υφίσταται σε υγρή μορφή. Μια καλή αναλογία θα ήταν το να φαναστούμε το τί θα συνέβαινε αν φέρναμε σώματα με πολύ μεγαλύτερη απο την Γή περιεκτικότητα σε νερό, πιο κοντά στον Ήλιο. Αν και το Ηλιακό Σύστημα δεν διαθέτει υπέρ-γαίεs, σώματα σχηματισμένα στην "ζώνη του χιονιού" του Ηλιακού Συστήματοs, όπωs η Ευρώπη και ο Εγκέλαδοs  , θα μπορούσαν δυνητικά να σχηματίσουν πλανητικών διαστάσεων ωκεανούs στην επιφάνεια τουs και όχι στο υπέδαφοs όπωs υφίστανται τώρα. Ακόμα καλύτερο παράδειγμα θα αποτελούσαν οι δύο παγωμένοι γίγαντεs του Ηλιακού Συστήματοs, ο Ουρανόs και ο Ποσειδώναs. Η Γή σε σύγκριση με αυτά τα σώματα είναι μάλλον φτωχή σε νερό.  

Σε κάθε περίπτωση οι ανακαλύψειs διευρύνουν τόσο την ποκιλομορφία των πλανητικών συστημάτων, όσο και τον ορισμό του τί κάνει έναν πλανήτη δυνητικά φιλόξενο για την ζωή.