Αν ζούσατε μόλις 150 χρόνια στο Παρελθόν, θα γνωρίζατε -αν ήσαστε αρκετά τυχεροί για να έχετε πρόσβαση σε τέτοια γνώση- ότι το Σύμπαν ίσως είναι ορισμένων χιλιάδων ετών, και η διάμετρος του δεν ξεπερνά τα μερικά εκατομμύρια χιλιόμετρα, έτη φωτόs δεν «υπήρχαν» ακόμα. Μόλις 150 χρόνια μετά γνωρίζουμε ότι το συνεχώς διαστελλόμενο Σύμπαν έχει την «εξωπραγματική» ηλικία των 13,8 δισεκατομμυρίων ετών φωτός, ενώ η εκτιμώμενη για την ώρα διάμετρος του αγγίζει τα 150 δισεκατομμύρια έτη φωτός. Παράλληλα  έχουμε την ισχυρή θεωρητική ακόμα υποψία, ότι το Σύμπαν μας δεν είναι το μόνο, άλλα συνυπάρχει μαζί με άπειρα άλλα . Εντυπωσιακή αν μη τι άλλο πρόοδος σε κάτι περισσότερο από έναν αιώνα.  

Δεν αποτελεί υπερβολή να ειπωθεί το ότι μέσα σε κάτι περισσότερο από 100 χρόνια πολλαπλασιάσαμε τις γνώσεις μας, με εξαιρετικά ταχύ ρυθμό σε πάρα πολλούς τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας.

Η Κοσμολογία είναι ένα ακόμα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα. Μέσα σε αυτό λοιπόν το διάστημα, μπορέσαμε να ξεπεράσουμε την εμβρυακή αντίληψη που έιχαμε για το Σύμπαν, αντίληψη που συντηρούσαν και οι διάφορες «θεολογικές» εξηγήσεις επί του θέματος, και με την βοήθεια τόσο των τηλεσκοπίων, όσο και επαναστατικών θεωρητικών εργαλείων όπωs η Θεωρία τηs Γενικής Σχετικότητας του Albert Einstein, καταφέραμε να αποκτήσουμε μια  πολύ πιο σαφή εικόνα τόσο του Συμπαντος, όσο και της θέσης μας σε αυτό.

Φυσικά η Κοσμολογία δεν είναι νέο φαινόμενο, ούτε «παρθενογέννεση». Ανέκαθεν χαρακτήριζε την προσπάθεια του Ανθρώπου να ερμηνέυσει τα φαινόμενα του Κόσμου που είναι αναπόσπαστο μέροs, άλλα τουλάχιστον μέχρι και τα τέλη του 19^ου αιώνα, η Κοσμολογία ήταν κομμάτι πολύ περισσότερο τηs Μεταφυσικήs και τηs Φιλοσοφιας, παρά ο κλαδος της Φυσικής που είναι σήμερα. Η μετουσίωση της σε Επιστήμη, προέκυψε πολύ περισσότερο ως ανάγκη. Μπορεί ο Νεύτων και ο Κέπλερ να εξήγησαν τις σχέσεις που άπτονται της λειτουργίας και των σχέσεων των ουρανίων σωμάτων, αποτύγχαναν να εξηγήσουν το πώς σχηματίστηκαν τα ουράνια σώματα, και το γιατί έχουμε τους φυσικούς νόμους που τους ορίζουν. Η πρώτη προσπάθεια γεφύρωσης του χάσματος έγινε από τον Εμμάνουελ Κάντ . Έπρεπε όμως να περάσουν άλλα 200 και πλέον χρόνια για να αποκτήσουμε μια πολύ πιο ξεκάθαρη εικόνα για το ζήτημα, κυρίως μέσα από το έργο του Albert Einstein και λίγο αργότερα του Edwin Hubble.