Σε λίγουs μήνεs θα συμπληρωθούν 21 χρόνια απο μια ανακάλυψη που άλλαξε ριζικά τόσο το πεδίο τηs Αστρονομίαs, όσο και την αντίληψη που είχαμε για το Ηλιακό μαs Σύστημα, άλλα και την Γή που αποτελεί στο σπίτι μαs.

Η ανακάλυψη του πρώτου Εξωπλανήτη, το 51 Pegasi b, τον Οκτωβριο του 1995, δεν ήρθε μόνο για να μαs ωθήσει να εντείνουμε την προσπάθεια μαs να ανακαλύψουμε μια ενδεχόμενη "Νέα Γή". Ούτε ήρθε ωs πιστοποίηση και μόνο τηs ύπαρξηs πλανητών πέραν του Ηλιακού μαs Συστήματοs. Η διαδικασία που ξεκίνησε με επίγεια και διαστημικά τηλεσκόπια, προκάλεσε και συνεχώs προκαλεί την αντίληψη μαs. Τα σχεδόν 2.000 σώματα που έχουν ήδη πιστοποιηθεί, και τα άλλα σχεδόν 6.000 που βρίσκονται σε διαδικασία μελέτηs, μαs εξέθεσαν σε εναν απίστευτα ποικιλόμορφο και δυναμικό κόσμο, που ούκ ολίγεs φορέs ξεπερνά και την ίδια την φαντασία μαs.

Η ποικιλομορφία των Εξωπλανητών είναι πραγματικά προκλητική. Σχεδόν κανένα απο τα ηλιακά συστήματα που έχουμε ανακαλύψει δεν μοιάζει με το δικό μαs. Μεταξύ άλλων έχουμε παρατηρήσει αέριωδειs γίγαντεs, πολύ μεγαλύτερουs απο τον Δία, σε επικίνδυνα κοντινέs στο άστρο τουs τροχίεs. Πλανήτεs με διπλά και τριπλά "ηλιοβασιλέματα" και "ανατολέs", που εκτελούν περίπλοκεs περιστροφέs γύρω απο πολλαπλά αστρικά συστήματα. Πλανήτεs ορφανούs, χωρίs μητρικό άστρο, εξοβελισμένουs απο το ηλιακό τουs σύστημα, εκτελώνταs αργέs περιστροφέs, διάρκειαs εκατομμυρίων ετών γύρω απο γαλαξιακό κέντρο. Πλανήτεs υπό ασύλληπτεs συνθήκεs πίεσηs που ίσωs στην πραγματικότητα να είναι τεράστια...διαμάντια.

Φυσικά έχουμε και τιs "γαίεs". Σε κάθε μέγεθοs και κάθε δυνατή τροχιά. Βραχώδειs κόσμοι που "ψήνονται" απο το μητρικό τουs άστρο, άλλα και παγωμένοι κόσμοι με θερμοκρασίεs εκατοντάδων βαθμών κάτω απο το μηδέν. Μια κατηγορία αυτών των σωμάτων είναι οι Υπερ-γαίεs. Μια αρκετά σημαντική αριθμητικά ομάδα πλανητών με διάμετρο που ξεκινά απο 1,5 φορά αυτή τηs Γήs, και φτάνει μέχρι και τis 6. Οι πλανήτεs αυτοί έχουν μαγνητίσει το ενδιαφέρον των ερευνητών για πολλούs λόγουs. Αφενόs μεν δεν έχουμε κάτι ανάλογο στο δικό μαs Ηλιακό Σύστημα. Αφετέρου στην περίπτωση που βρίσκονται στην λεγόμενη κατοικίσιμη ζώνη του άστρου τουs, έχει τεράστιο ενδιφέρον να μάθουμε τόσο την ατμοσφαιρική τουs σύσταση, όσο και την περιεκτικότητα σε νερό, άλλα και χρήσιμα στοιχεία, όπωs η ύπαρξη ή οχι τεκτονικών πλακών. Μια πολύ ενδιαφέρουσα κατηγορία αυτών των σωμάτων θα μπορούσαν να είναι κόσμοι αρκετά μακριά απο το άστρο τουs, ( έωs και 1,5 δισεκατομμυριο χιλιόμετρα, αν υποθέσουμε ότι μοιάζει με τον Ήλιο ), έχονταs τέτοια μάζα και ιδιότητεs που θα μπορούσαν να φιλοξενούν στην επιφάνεια τουs έναν πλανητικών διαστάσεων ωκεανό, βάθουs εκατοντάδων χιλιομέτρων, κάτω απο μια πολύ πυκνή ατμόσφαιρα μοριακού Υδρογόνου. Με δεδομένεs συνθήκεs μάζαs το μοριακό Υδρογόνο δεν διαφέυγει στο Διάστημα, και μπορεί να λειτουργέι σαν αέριο θερμοκηπίου, διατηρώνταs την θερμοκρασία πάνω απο το 0, και επιτρέπονταs στο νερό να υφίσταται σε υγρή μορφή. Μια καλή αναλογία θα ήταν το να φαναστούμε το τί θα συνέβαινε αν φέρναμε σώματα με πολύ μεγαλύτερη απο την Γή περιεκτικότητα σε νερό, πιο κοντά στον Ήλιο. Αν και το Ηλιακό Σύστημα δεν διαθέτει υπέρ-γαίεs, σώματα σχηματισμένα στην "ζώνη του χιονιού" του Ηλιακού Συστήματοs, όπωs η Ευρώπη και ο Εγκέλαδοs  , θα μπορούσαν δυνητικά να σχηματίσουν πλανητικών διαστάσεων ωκεανούs στην επιφάνεια τουs και όχι στο υπέδαφοs όπωs υφίστανται τώρα. Ακόμα καλύτερο παράδειγμα θα αποτελούσαν οι δύο παγωμένοι γίγαντεs του Ηλιακού Συστήματοs, ο Ουρανόs και ο Ποσειδώναs. Η Γή σε σύγκριση με αυτά τα σώματα είναι μάλλον φτωχή σε νερό.  

Σε κάθε περίπτωση οι ανακαλύψειs διευρύνουν τόσο την ποκιλομορφία των πλανητικών συστημάτων, όσο και τον ορισμό του τί κάνει έναν πλανήτη δυνητικά φιλόξενο για την ζωή.