…Τελικά, πολλές φορέs, το Σύμπαν αποδεικνύεται όχι και τόσο συνεργάσιμο στις μικρές προσωπικές μας επιδιώξεις. Πρίν ξεκινήσουμε να αναθεματίζουμε τον Paolo Coelho,μνημειώδης φράση του οποίου έχει γίνει κατευθυντήρια γραμμή για αρκετούς, θα έιχε πραγματική αξία να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε ότι το Σύμπαν δεν έιναι ούτε «φιλικό», ούτε «έχθρικό», ούτε φυσικά έχει την υποχρέωση να λειτουργεί ωs “Τζίνι του λυχναριού» ,εναρμονισμένο με τιs εκάστοτε ανθρώπινεs φιλοδοξίες (Σάγκαν) . Mάλλον είναι «ψυχρό» και «αδιάφορο», αχανές και πανάρχαιο (Λάβκραφτ), χωρίς κάν να νοιάζεται για την ύπαρξη ολόκληρηs τηs Ανθρωπότηταs,πόσο μάλλον για ανούσιεs επιδιώξειs μελών αυτήs.Aπειροελάχιστο κομμάτι του Σύμπαντος ο Άνθρωπος, το λαμβάνει και το ερμηνεύει με βάση τις πεπερασμένες αισθήσεις του, μή πραγματικά κατανοώντας την Φύση του. Οι αισθήσεις λαμβάνουν, ο εγκέφαλος ερμηνεύει, και δίνει την δική του εικόνα στα πράγματα. Μπορεί η Κβαντική Φυσική να έχει ανοίξει νέεs πιθανότητες και να εισάγει έναν νέο τρόπο προσέγγισης στην Κοσμολογία, περισσότερο «πλατωνικό», άλλα ο συμπαντικός ανθρωποκεντρισμός, κάθε άλλο παρά ορθή προσέγγιση αποτελέι.Kαλό έιναι να μήν μπερδεύονται κάποια ανόμοια μεταξύ τους πράγματα, με αυθαίρετο τρόπο. Υπό προυποθέσεις μπορεί να οδηγήσει σε μια καθόλου θεμιτή και παραγωγική νέου τύπου «μοιρολατρεία». Εκεί που απλά χρειάζεται δουλειά, ενίοτε και σκληρή, το να προσπαθείς να χειριστείς νεφελώδεις δυνάμεις, για το δικό σου προσωπικό όφελος , δεν σε πάει και πολύ «μακριά»….